Gisteren was het mijn laatste dag bij Jumbo.
Eigenlijk ben ik niet zo afscheidnemerig. Mijn omgeving echter, was al weken aan het aftellen: “dit is je één na laatste dinsdag, wat gaat het snel he?”. Goed bedoeld, maar zelf ben ik eigenlijk een beetje wars van dat soort romantiek, dus beet ik me opgewekt door de laatste projecten heen en verheugde me op de nieuwe avonturen die me ongetwijfeld te wachten staan.
Donderdag was er een borrel, een speech (van M.), en nog ééntje (van mij). Toch een beetje knikkende knieën en een keer extra slikken en toen ging het wel weer. Bloemen en een kadobon.
Vrijdag de grande finale: het bureau uitruimen. En waar ze in al die Amerikaanse films altijd zo’n handig doosje binnen handbereik hebben – zelfs na een onverwacht-op-staande-voet- “you’re fired!”, moest ik me gisteren gewoon behelpen met zo’n slap kartonnen geval dat al na vijf minuten véél te klein bleek te zijn. Ik liet daarom niet alleen herinneringen achter in Zaandam.
Gek ook, dat ik nu geen auto meer heb.
Gisterenavond op de fiets naar Kate Nash in de Melkweg (in de regen uiteraard), en vandaag op de (bak) fiets grote Sinterklaasinkopen gedaan. Als ik écht een auto wil gebruiken is er natuurlijk nog onze Volvo, Paul’s bijna oldtimer – zo’n slagschip – dat me ineens na zeven jaar het ‘Thelma & Louise’ gevoel geeft – ook al is het geen cabrio.
En dan een mail (thanks A.R.) in je mailbox vinden met als wens:
Misschien wordt je wel bekend als de vrouw ” who put the unk in the Chunk”
(Vrij naar Muddy waters: Unk in the Funk”)
<smiles>
Wat een goede beslissing, deze move, en wat heb ik er ongelofelijk veel zin in.